Moestuinieren met de Voedzame Keuken

Deze winter was ik niet zo blij…

Ik ben namelijk een schaatsliefhebber, mij vind je het hele seizoen minstens twee keer in de week op de ijsbaan alwaar ik trouw schaatslessen volg. Ooit begonnen, omdat ik zo graag tochten wilde schaatsen en een beetje goed beslagen ten ijs zou komen. En ik houd gewoon van vrieskou, heerlijk vind ik dat!

Helaas, de winter stelde niet veel voor, zoals je wel weet…

En nu ben ik nog steeds niet blij met die zachte, natte winter, [Tweet “ik hield mijn hart al vast, de hele zachte winter lang en mijn vrees werd bewaarheid….”]

 

Als je de Voedzame Keuken al een tijdje volgt of wanneer je mijn Facebookpagina geliked hebt (meteen even doen als je dat nog niet al gedaan hebt!), dan weet je waarschijnlijk wel dat ik ook regelmatig tijd doorbreng op mijn volkstuinen.

Ja, tuinén, want ik heb er 2 maar liefst! Op een complex krap een kilometer van mijn huis heb ik twee halve tuinen van ieder 100m2 op zware, natte kleigrond. Op een ander complex op ruim 6 kilometer fietsen door de weilanden heb ik een tuin van ruim 315m2 op nat zand. Samen dus goed voor ruim 500m2 tuingrond!

Zo’n 5 jaar geleden begon ik hier in het dorp op die natte zeeklei. Dat is altijd al een gevecht tegen de slakken geweest, maar daar viel wel enigszins mee te leven.
De grote tuin in een andere plaats heb ik nu voor het derde jaar. Daar waren geen slakken leek het wel in het begin. Alles leek het daar wel beter te doen. Die tuin had ik er bij genomen, omdat ik een kleine eetbare bostuin wilde maken volgens het permacultuur principe. Er staat een kasje op en we mogen er een huisje neerzetten en een grotere kas. Dat was de bedoeling althans, maar zaken liepen allemaal wat anders.

De andere halve tuin hier in het dorp kwam vorig jaar vrij en ligt tegenover mijn eigen tuin en naast die van een vriendin. Ik wilde graag meer pompoenen telen, dat kon ik mooi daar doen. Dat gaf vorig jaar een gigantische pompoenoogst waar ik vorige maand nog van gegeten heb, meerdere keren per week maakte ik wel iets van pompoen.

Omdat veel gewassen het veel beter leken te doen op die zandgrond, dan hier op die zeeklei, vooral omdat het niet werd weggevreten door slakken, verhuisde ik de productie deels daarheen. Er was toch geen geld en tijd om de eetbare bostuin of een huisje en grotere kas daar in 1 keer te realiseren, ruimte genoeg dus!

Nu werk ik dus volgens de principes van de permacultuur, iets wat ik in een ander blog nog wel eens uitgebreider zal uitleggen, als daar vraag naar is. Een van de belangrijkste dingen bij permacultuur is naast het niet-spitten: mulchen. Het afdekken van de bodem met het liefst natuurlijk, afbreekbaar materiaal. Dat principe klinkt logisch, in de natuur is de aarde immers ook nooit kaal, maar heeft toch 1 groot nadeel: je biedt veel huisvesting voor… juist ja, slakken…

In de permacultuur wordt gezegd:

[Tweet “Je hebt niet een teveel aan slakken, maar een tekort aan eenden!”]

Helaas, op een volkstuin mag je geen dieren houden, ik had ze graag gewild, ook voor de eieren!

Wat in het begin werkte als een trein: aardappelen in stro telen, de boel met stro (de enige mulch waar ik in grote hoeveelheden aan kan komen) bedekken, heeft me dit jaar de das om gedaan… Zelfs op die zandgrond tuin waar nooit slakken waren, zijn dit jaar alle aardappelplanten volkomen kaalgevreten! Aardappelplanten ja, die zijn giftig, maar toch gewoon weg, helemaal 🙁

Op mijn andere tuinen hier op de kleigrond is het nog veel erger, al wat ik zaaide of plantte, niets kwam op. Dus heb ik nu, eind mei nog steeds een zo goed als kale tuin…

Nu zaaide ik het meeste thuis al voor, vanwege die slakken, maar thuis wordt nu ook alles opgevreten wat ik buiten op de tuintafel zet om af te harden. En dus hield ik zoveel mogelijk binnen en nu laatst waren zelfs daar 2 van de 4 meloenplantjes alleen nog maar kale stompjes… Binnen!

En nu durf ik niet meer… Ik heb hier allerlei courgetteplantjes en pompoenplantjes staan die hoognodig de grond in moeten, maar ik zie er als een beer tegenop en stel het steeds maar uit. Zo blijft die tuin maar kaal. Het enige dat het goed doet zijn de artisjokken, de uien en de knoflook.

Straks ga ik toch maar heen en een paar plantjes de grond in zetten. Ik neem mee: koperen ringen, keltisch zeezout en epsomzout, bananenschillen, bier, koffiedik, heel veel eierschillen en toch ook maar Escargo slakken gif, die is enkel giftig voor naaktslakken en niet voor vogels ed….

De enige troost die ik heb: ik ben niet de enige die zoveel last heeft van slakken, gedeelde leed zullen we maar zeggen.

 

 

Gelukkig is er bij ons op fietsafstand enkele maanden geleden een groentecollectief van start gegaan, zo kan ik toch nog voor een vrij redelijke prijs aan wat groenten komen straks, dat scheelt dan weer wat… (Misschien ook iets voor bij jou in de buurt?)

 

Heb jij ook een groentetuin en nu ook zo’n last van slakken? Welke maatregelen neem jij om ze enigszins de baas te zijn?
Zou je het leuk vinden als ik af en toe een stukje over mijn tuinen, permacultuur en moestuinieren schrijf?

Laat me weten in de reacties hieronder, dan weet ik of daar vraag naar is!

 

Geen informatie meer missen? Schrijf je dan nu in voor de nieuwsbrief en ontvang alle updates in je mailbox!

Laat dit veld leeg als je een mens bent:

 

En neem eens een kijkje in mijn webshop. Sinds kort verkoop ik daar het EWO-Vitality Filter, een waterfilter én vitaliseerder in 1, zodat je altijd puur en vitaal water bij de hand hebt!